Ἡ Γέννηση τοῦ Χριστοῦ (25 Δεκεμβρίου)
Ἡ Γέννησίς σου Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν, ἀνέτειλε τῷ κόσμῳ το φῶς τὸ τῆς γνώσεως ἐν αὐτῇ γάρ οἱ τοῖς ἄστροις λατρεύοντες, ὑπό ἀστέρος ἐδιδάσκοντο, Σε προσκυνεῖν τὸν Ἥλιον τῆς δικαιοσύνης, καί Σε γινώσκειν ἐξ ὕψους Ἀνατολήν, Κύριε δόξα Σοι.
Ὁ ἄυλος γίνεται ὑλικός. Ὁ ἀσώματος λαμβάνει σώμα. Γίνεται ὁρατός ὁ ἀόρατος. Ὁ ἀχώρητος εἰσέρχεται στο χώρο καί ὁ αἰώνιος στόν χρόνο. Η Παρθένος φέρνει στον κόσμο τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ, πού γίνεται υἱός ἀνθρώπου.
Μέσα σε σκοτεινή σπηλιά συντελεῖται αὐτή ἡ Γέννηση. Το Φῶς τοῦ κόσμου, ὁ Ἐλευθερωτής Χριστός, ξεπροβάλλει μέσα ἀπό τό ζοφερό σκοτάδι τοῦ κόσμου, ἀπό τόν κόσμο τῆς Πτώσης. Τυλιγμένος με φασκιές, σάν σε θυσιαστήριο, σάν σε τάφο, ὁ Ἁμνός τοῦ Θεοῦ δίνει την ζωή Του γιά τήν ζωή τοῦ κόσμου!
Δίπλα Του, οἱ Ἄγγελοι, μάρτυρες τῆς Θεότητάς Του, ἀναγ γέλλουν το καλό νέο στούς βοσκούς. Καί τό λαμπερό Αστέρι θυμίζει ὅτι Αὐτός εἶναι ὁ Ἕνας τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὁμοούσιος με τον Πατέρα καί μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα.
Οἱ βοσκοί (ἄνθρωποι ἁπλοί, πού βρίσκονται πάντα σε που ρεία) μαθαίνουν πρῶτοι τό γεγονός. Οἱ μάγοι, ἄνθρωποι που ψάχνουν σοφά γιά τήν ἀλήθεια, ἀκολουθοῦν τὸ Ἀστέρι, που τοὺς ὁδηγεῖ στα πόδια τοῦ Κυρίου. Καί προσφέρουν σ' Αὐτόν: «χρυσάφι, σαν Βασιλέα τῶν αἰώνων· λιβάνι, σάν Θεό τοῦ σύμπαντος καί σμύρνα στὸν Ἀθάνατο, πού θά ἔμενε τρεῖς ἡμέρες στον τάφο» (τροπάριο τῆς ἑορτῆς).
Ὁ Σαρκωμένος Θεός «ἑνώνεται» μέ ὁλόκληρη τὴν ἀνθρώπινη κατάστασή μας. Το μαρτυρεῖ ἡ σκηνή, που οἱ μαῖες πλένουν το Βρέφος. Ὁ Ἰωσήφ, στέκοντας παράμερα, θυμίζει ὅτι δὲν εἶναι ὁ πατέρας τοῦ Παιδιού. Μέσα του παλεύει ή πίστη μέ τήν λογική: «Πώς γυναίκα Παρθένος ἔφερε στον κόσμο Παιδί;» Όμως ἕνας Ἄγγελος τόν καθησυχάζει στον ὕπνο του τον μυεῖ στό μυστήριο. Καί γίνεται πιστός διάκονός του.
Αὐγή τῆς σωτηρίας μας ἡ Γέννηση τοῦ Ἐμμανουήλ (ή λέξη αὐτή σημαίνει: «ὁ Θεός εἶναι μαζί μας») σφραγίζει τὴν ἔνωση τοῦ Θείου μέ τό ἀνθρώπινο.
Your Nativity, O Christ our God, has brought forth the light of knowledge to the world. For through it, those who worshipped the stars were taught by a star to worship You, the Sun of Righteousness, and to know You as the Dawn from on high. Lord, glory to You!
The incorporeal becomes material. The bodiless takes on a body. The invisible becomes visible. The infinite enters into space, and the eternal into time. The Virgin brings into the world the Son of God, who becomes the Son of Man.
This Nativity takes place in a dark cave. The Light of the world, the Redeemer Christ, emerges from the deep darkness of the world, from the world of the Fall. Wrapped in swaddling clothes, as on an altar, as in a tomb, the Lamb of God gives His life for the life of the world!
Beside Him, the angels, witnesses of His divinity, proclaim the good news to the shepherds. And the shining Star reminds us that He is the One of the Holy Trinity, consubstantial with the Father and the Holy Spirit.
The shepherds (simple people, always on a journey) are the first to hear the event. The Magi, seekers of wisdom and truth, follow the Star that leads them to the feet of the Lord. They offer Him gifts: "gold, as to the King of ages; frankincense, as to the God of the universe; and myrrh to the Immortal One who would lie three days in the tomb" (hymn of the feast).
The Incarnate God "unites" with our entire human condition. This is symbolized in the scene where the midwives wash the Infant. Joseph, standing aside, reminds us that he is not the Child's father. Within him, faith wrestles with reason: "How can a Virgin bring forth a Child?" But an angel reassures him in his sleep and initiates him into the mystery, making him a faithful servant of it.
The dawn of our salvation, the Nativity of Emmanuel (a name meaning "God is with us"), seals the union of the Divine with the human.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου